ZENCEFİLLİ TARÇINLI KURABİYE

   İşten ayrılıp bir süre dinlendikten sonra insanlık için normal, benim için ise dahiyane şeyler olan bir takım işler yapmak istiyordum. Her Türk kızı gibi işe mutfaktan başlamıştım.

   Önce kek yapmayı denedim. Havuçlu ve tarçınlı kek. Hem de misafir  gelecekti ve bu benim övgüler alıp şımarmam için güzel bir fırsattı; lakin olmadı. Tam ölçülerine göre yapmış olmama rağmen kek kabarmadı ve tadı berbat oldu. Gerçek yüzüme bir tokat gibi vurmuştu; ‘’kızım sen mutfak işinden anlamıyorsun’’.  Olsun, ben yine de denemiştim.

   İkinci denemem İzmir’in meşhur tatlısı olan İzmir Bombası yapmak oldu. Yine her şeyi tarife göre yapmıştım. 12 dakika pişirme süresi verilen İzmir Bombası’nı neredeyse 35 dakika pişirmiştim. Tadına ben bile zor baktım. Bu da olmamıştı. İzmir Bombası resmen elimde patlamıştı. Gerçek yüzüme yine bir tokat gibi vurmuştu; ‘’kızım sen mutfak işinden anlamıyorsun’’.

   Bunlar gibi bir çok denemem oldu ve hepsinde başarısız oldum. Bir insan hep mi mutfak konusunda başarısız olurdu? Ben kendimi çalışıyorum da zamanım olmadığı için mutfak işinden anlamıyor sanıyordum ama bildiğiniz yeteneksiz çıkmıştım…

   Fakat olmazdı; bu böyle gitmemeliydi. Yeni yıla 1 gün kala sıvadım yine kolları, girdim mutfağa. Son bir kez daha şansımı deneyeyim dedim. Zencefilli tarçınlı yeni yıl kurabiyelerimi büyük bir özenle tepsiye dizip fırına vermiştim. Bu sefer olmuştu! Sonunda başarmıştım! Sanırsın atomu paramparça etmiştim o derece mutluydum. Bir de övgüler almıştım ki değmesinlerdi keyfime.

  Bazen düşünüyor da insan; hayat da böyleydi. Sizi zaman zaman zorlar ve hesapta olmayan sonlara götürürdü. Ama mücadele etmek, yeniden denemek, ‘’başardım’’ diyebilmek inanılmaz haz veriyordu insana. Bundan sonrası da böyle olacaktı. Deneyip başarmak ve ‘’işte oldu!’’ diyebilmek için mücadeleye devamdı.